Η πορεία ξεκίνησε στις έξι και κάτι στην Καμάρα και εγώ βρέθηκα χωμένος ανάμεσα στο μπλοκ της Αντιεξουσιαστικής κίνησης και των ΕΑΑΚ.Είναι εικόνες που καρέ καρέ πέρασαν από μπροστά μου τις επόμενες τρεις ώρες τόσο ζωντανές,όσο η μυρωδιά από τα δακρυγόνα.Πολλά είδα τούτες τις ώρες.
Είδα την ωρομίσθια με τα γυαλάκια να μεταμορφώνεται σε γνωστή-άγνωστη και να αδειάζει την οργή της σε μια βιτρίνα.
Είδα τον Ξεναγό μεγάλου ταξιδιωτικού γραφείου να πιάνεται αλυσίδα για να προστατέψει την πορεία.
Είδα τον θεολόγο που δουλεύει σε δημοσκοπήσεις να έρχεται φάτσα με φάτσα με τους μπάτσους.
Είδα τον 50άρη πανεπιστημιακό με τη γυναίκα του πιασμένους χέρι χέρι να δίνουν ο δικό τους αγώνα.
Είδα τον περιπτερά της Μαρτίου να περπατάει με μαύρη σημαία παραμάσχαλα και να βγάζει τα πνευμόνια του με τον τηλεβόα.
Είδα το ΚΚΕ και τη νεολαία του μετά τον καυγά με τους ΑΚαπίτες να κρύβεται πίσω από τισ διμοιρίες των ΜΑΤ.
Είδα τον κόσμο στις καφετέριες να βλέπει την πορεία να περνάει από μπροστά τους αδιάφορα.
Είδα 16χρονα με μεταλλάδικες μπλούζες να περπατάνε νευρικά και χαρούμενα και ας μην καταλαβαίνουν πολλά.
Είδα και εσένα που έλειπες και ας σου πίνει το αίμα το αφεντικό σου.
Είδα και εμένα που μια φορά το χρόνο θυμάμαι όλα εκείνα που με πνίγουν γύρω μου τις υπόλοιπες 364 μέρες το χρόνο.
Δύσκολες μέρες έρχονται μου φαίνεται...
Το παραπάνω είναι ένα άρθρο που τυχαία διάβασα στην εφημερίδα "Διαδρομές".Δυστυχώς για μένα ήμουν σ'αυτούς που βρίσκονταν στις καφετέριες.Το μετάνιωσα...
1 σχόλιο:
Και εγώ ήμουν σε αυτούς που απουσίαζαν. Δυστυχώς. Καλή αρχή στο ιστολόγιό σου!
Δημοσίευση σχολίου