Είναι στιγμές...

Είναι στιγμές που το μυαλό στεγνώνει,που διάσπαρτες σκέψεις σε ταλανίζουν και δεν μπορείς να τις βάλεις σε μια σειρά,που η ψυχολογία πιάνει πάτο για άγνωστο λόγο και ερωτηματικά σε γεμίζουν.Είσαι στην εφηβεία θα πεις...Δεν ξέρω...
Φυλακισμένος σε ένα περιβάλλον που με κρατά δέσμιο ή μάλλον εγώ το βλέπω να με δεσμεύει.Να δεσμεύει τα όνειρα μου και να τα ρίχνει κάτω και στο τέλος τελικά μάλλον είναι ο εαυτός μου.Η άστατη κατάσταση είναι αυτή που με χαρακτηρίζει.Όλα φαίνονται στο μέλλον πολύ θολά.Συμπεραίνω σε αυτή μου την πορεία πως η ζωή είναι πολύ σκληρή τελικά, πως δεν φταίει μόνο ότι ανήκω σε έναν ελληνικό μικροαστικό κόσμο αλλά η επανάσταση είναι δυσκολότερη από ότι πίστευα τελικά,η επανάσταση του μυαλού μου είναι δύσκολη. Προσπαθώ να αναγνωρίσω τι έχει καθοριστεί από πριν στο νου μου και να πάω κόντρα σ'αυτό,σ'αυτό που μάλλον με κρατάει εδώ.Έτσι τουλάχιστον πιστεύω,ότι αυτό φταίει.
Η συλλογιστική μου πορεία κάνει κύκλους.Μάλλον δεν κάνω για φιλοσοφίες,για να κρίνω και να προσπαθήσω να μεταφράσω τον κόσμο.Ο ρόλος του ρομπότ μάλλον είναι καλύτερος,η κρίση με την λογική αυτή καθ' αυτή ίσως είναι καλύτερη.Τα αισθήματα σε αυτό το γαμημένο κόσμο περιττεύουν.