Κατεβαίνεις απο το λεωφορείο στην Καμάρα,μπροστά στην Παναγία Δέξια,προχωρώντας προς την διάβαση συναντάς εκείνο,το σκουρόχρωμο αγόρι με τα τρεμμάμενα χέρια,κάπου τον ξέρεις,κάπου τον έχεις ξαναδεί,σου θυμίζει τον Αδίαφορο των Active Member μόνο που αυτός σου ζητά τσιγάρο,λεφτά,λίγη σημασία,αδιαφορείς και συνεχίζεις...Φτάνεις στη διάβαση και τρέχοντας,καθώς το φανάρι άναψε μόλις κόκκινο,περνάς απέναντι,συνεχίζεις την πορεία σου στη Δημητρίου Γούναρη,διάφορες παράξενες φάτσες,αλλόκοτοι άνθρωποι κανείς τους δεν χαμογελά...Στο δεξί σου χέρι οι πάγκοι,ηλιοκαμμένοι άνθρωποι περιμένουν να πουλήσουν γιαλιά ηλίου για ένα κομμάτι ψωμί,για το έμβασμα στην πατρίδα,συνεχίζεις...Εκεί η ζέστη σε κάνει να διψάσεις,κοιτάς πίσω στα μαγαζιά,τη προσοχή σου τελικά τραβά ο βαμμένος τοίχος της οικοδομής εκεί ψηλά <<Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΑΣ ΣΚΟΤΩΝΕΙ>> πόσο αλήθεια και πόσο ψέμα...Αγοράζεις τελικά ένα παγωμένο καφέ...Συνεχίζεις...Ακομά να χαμογελάσει κάποιος...Στρίβεις στην Τσιμισκή,σε μερικά μέτρα το πλαίσιο αλλάζει,μαγαζιά,περιποιημένοι άνθρωποι,τράπεζες.Ξανά αυτοί οι αλλόκοτοι άνθρωποι,κανείς δεν χαμογελά,όλοι μουντοί.Και ας έχει ήλιο!Και ας είναι ο καιρός ζεστός!Τρέχουν για κάποιο λόγο τόσο δύσκολο να εξηγήσεις όσο και το γιατί δεν χαμογελούν...Εσύ πρεοχωράς όμως..Στρίβεις στην Αγίας Σοφίας,έφτασες εκεί που ήθελες,αγοράζεις αυτό που χρειάζεσαι.Στην εκκλησία τουρίστες,περιμένεις να είναι χαμογελαστοί αλλά ούτε και αυτοί,κάτι τους τρώει...Κατευθύνεσαι προς την Αριστοτέλους.Σχολιάζεις τον καιρό,την όμορφη μέρα και βρίζεις από μέσα σου τον μπάτσο της γωνίας,ούτε αυτός χαμογελά,ούτε ο οδοκαθαριστής στο μηχανάκι του, συνεχίζεις...Στην πλατεία δέκα χέρια σου μοιράζουν διαφημιστικά,ούτε αυτοί χαμογελούν, τα παίρνεις όλα,ανούσιες διαφημίσεις,έχεις μπουχτίσει...Συνεχίζεις προς την Βενιζέλου.Σε εκατό μέτρα ένας άνθρωπος σκυφτός.Τί παιχνίδι του έπαιξε άραγε η μοίρα;Τα χέρια του από τους αγκώνες και μετά κομμένα,και τα πόδια του από τα γόνατα και κάτω,πρόσωπο καμμένο,από τον ήλιο,από την ζέστη,την κούραση αλλά και την φωτιά.Το θέαμα σε κάνει να νιώσεις ένα κόμπο στο στομάχι...Συνεχίζεις...Ούτε εσύ χαμογελάς...Να το λεωφορείο!Μπαίνεις μέσα με όλο το μπούγιο.Κάθεσαι στο κάθισμα και σκέφτεσαι,χάνεσαι στις σκέψεις σου...Ούτε αυτοί χαμογελούν...Εσύ σκέφτηκες μήπως να χαμογελάσεις;Πώς περιμένεις από τους άλλους κάτι αντίστοιχο;Βυθίζεσαι κομματιασμένος στις σκέψεις σου...Αυτή η δίνη σε τραβά...Οι σκέψεις σου σε καλύπτουν...
1 σχόλιο:
ξες ποια ειναι η ειρωνία φίλε μου?και γω θεσσαλονίκη μένω και γω τις ίδιες παγωμένες φάτσες βλέπω. .κάποτε με θυμάμαι να λέω ποτέ δε θα γίνω σαν κι αυτούς,εγώ πάντα θα χαμογελάω. .τώρα περπατάω και σκύβω το κεφάλι. .να μη δω τη γιαγιά μ το μωρό στην αγκαλιά να μου ζητάει λεφτά,γτ μου μάθαν πως αυτοί οι άνθρωποι είτε μας κοροϊδεύουν είτε τους εκμεταλλεύονται κάποιοι άλλοι. .να μη δω το παιδί στην ηλικία μου που ανίκανο να αρθρώσει μία λέξη μου ζητάει λεφτά για τη δόση του και ταυτόχρονα τις φοβισμένες φάτσες των περαστικών. .όχι δν είναι ασθενής ούτε κακοποιός.κάποτε ήταν ρομαντικός και τον καταστρέψατε. .και σ όλα αυτά καπάκι οι κοστουμαρισμένοι της παραλίας με τη μόνη έννοια αν μετά θα πάνε sto flocafe(το μόνο που έχω την τιμή να γνωρίζω απο κει κάτω)και τι φορεματάκι θα φορέσουν στη βραδινή τους έξοδο. .η υποκρισία τους αυτή είναι που με κάνει να χαμογελάω. .αφου ο κόσμος είναι σκατά γτ να χαμογελάσω??να τους στολίσω και τη ζωή απο πάνω. .?-->έτσι θα σκεφτόμουν όσο πιο πολύ μπορώ. .έτσι μονο θα τους κάνω να ανησυχήσουν. .διαφορετικά θα με έχουν με το μέρος τους και τότε θα ταν που θα με σιχαινόμουν. .
Δημοσίευση σχολίου