ΑΜΚΑ ή αλλιώς Αριθμός Μητρώου Καιαδικής Ανασφάλειας.Μπήκε στην ζωή μας πλέον.Θα μας βοηθα στην εργασία,στην σύνταξη,την υγεία και γενικά στις δημόσιες υπηρεσίες και και και και....κα.
Και όμως εμένα κάτι άλλο μου λέει.Είμαι 16 χρονών και ήδη μου ήρθε η κάρτα.Για την μελλοντική μου εργασία και χαρά.Μήπως όμως το ΑΜΚΑ είναι αποτέλεσμα των συνθηκών του Μάαστριχτ και της Λισσαβόνας;
Συνθήκες που τα Ελληνικά κόμματα ψήφισαν στην Ευρώπη και για τις οποίες το ΚΚΕ δεν προτείνει ανοιχτές λύσεις.
Σε μερικά χρόνια η καρτούλα αυτή θα γίνει απαραίτητη καθώς θα έχει και μαγνητική περιοχή.Θα περιέχει τα πάντα για σένα.Ο εργοδότης σου θα μπορεί να δει άμα αρρωσταίνεις συχνά,από τι αρρωσταίνεις,πόσο εργάζεσαι,την απόδοση σου,την γυναίκα,τα παιδιά σου και ότι σε αφορά.
Αυτομάτως δημιουργούμε τον σύγχρονο Καιάδα των εργαζομένων οι άχρηστοι πετιούνται μακριά,ξεκαθαρίζουμε πλέον την κατάσταση.Οι μη παραγωγικοί,φιλάσθενοι και οι έχοντες ειδικές ανάγκες θα εξαιρούνται από πάσης φύσεως εργασία και περίθαλψη.
Θα μου πει κανείς "όπα ρε μεγαλε,και που το ξέρεις εσύ;" και όμως θα με θυμηθούν κάποιοι σε μερικά χρόνια.Μπορεί και σήμερα βέβαια κάποιος να ελέγχει αλλά σε σώζει η γραφειοκρατία.Περνώντας όμως όλα σου τα στοιχεία σε ηλεκτρονικές βάσεις και κωδικοποιώντας τα γίνεσαι πιο ευάλωτος στους ελέγχους τους και οι προσωπικές σου πληροφορίες γίνονται προσβάσιμες.Το ταμείο σου μπορεί πιο εύκολα να δει εάν είσαι ασύμφωρος οικονομικά και αν καταναλώνεις πολλά φάρμακα.Ο εργοδότης σου συγχρόνως συνδέεται με την περίθαλψη σου.
Το όλο σκηνικό θυμίζει τον "Μεγάλο Αδερφό" του Orwel σε μια κοινωνία οι οποία εξελίσσεται στους "Άθλιους" του Ουγκώ.Πείτε με βλάκα και μηδενιστή αλλά θα με θυμηθείτε.Προσοχή σε όλες τους τις μεθοδεύσεις.
-Τοποθέτηση καμερών σε δημόσιους χώρους και δη θερμικών με πρόσχημα την γρίπη
-Οπλοφορία των ιδιωτικών ομάδων φύλαξης
-Πρόσληψη ειδικών φρουρών και ένταση των περιπολϊών στις πόλεις
-Ασφάλιση 4ώρου,ελαστικό ωράριο και 700 €
-Κλείσιμο των καταλήψεων στις πόλεις
-Δημιουργία ακόμα πιο ανταγωνιστικής Παιδείας και κακή ανάπτυξη εξεταστοκεντρικού χαρακτήρα.
Μήπως είναι μέρος ενός σχεδίου όλα αυτά;Μήπως όλοι οι εξουσιάζοντες οριοθετούν όλο και περισσότερο την ζωή μας;Μας χωρίζουν σε τάξεις,σε παραγωγικούς και μη παραγωγικούς.Ο Καιάδας κύριοι δεν έμεινε στην ιστορία.Έρχεται δυνατότερος και ηλεκτρονικός,θα σε πετάει στην άκρη σαν σκουπίδι.Εδώ είναι που πρέπει να συντονιστούμε,κάτι πρέπει να γίνει.Η οριοθέτηση των δικαιωμάτων και των ελευθεριών είναι γεγονός.Το σύστημα στην Ελλάδα μπορεί να σαπίζει αλλά στον πλανήτη τρέφεται.
Τρέφεται από τις κρίσεις,τους πολέμους,την φτώχεια και την αδικία,από το νεκρό παιδί στην Παλαιστίνη εώς τον άστεγο της Νέας Υόρκης.Δεν διαβάζω Λιακόπουλο ,ούτε είμαι οπαδός του Μπουμπούκου.Είμαι νέος όμως και έχω την δυνατότητα να κοιτάξω μπροστά στο μέλλον μου,ένα μέλλον που μου επιφυλάσει έλλειψη ελευθερίας και κατστρατήγηση κάθε τι προσωπικού και ανθρώπινου που ανήκει στην υπόσταση μου.
17 Μαΐ 2009
It was our night...
Λοιπόν θα μπω κατευθείαν στο θέμα.Για άλλη μια φορά η ελληνική μουσική βιομηχανία αλλά και η Παιδεία που διακτέχει τους υπεύθυνους της ΕΡΤ έδειξαν το μεγαλείο τους.Δεν αναφέρομαι στο ότι το Sakis βγήκε 7ο αλλά στο όλο τζέρτζελο του τελευταίου 3μήνου.Σύμφωνα με άρθρα το όλο θέμα κατανάλωσε 900000 €.Λέφτα του φορολογούμενου Έλληνα πολίτη.
Στην αιματολόγικη μονάδα του νοσοκομείου Παπανικολάου Θεσσαλονίκης νοσηλεύονταν 16 παιδιά,τώρα πια είναι 15...Είναι σε αναμονή για την μεταμόσχευση νωτιαίου μυελού αλλά τα ασφαλιστικά ταμεία αρνούνται να δώσουν τα χρήματα.Τί ειρωνία...Ενώ στο Sakis 900000 €!!!Ακόμα δεν μπορώ να το χωνέψω!
Ρε απολίτιστοι μπάσταρδοι φαταούλες είναι δυνατόν;Δίνετε λεφτά για όλες αυτές τις παπαριές και δεν δίνεται σε παιδιά που το έχουν ανάγκη;Όχι για να πάρουν ρούχα,ούτε για βιβλία,ούτε για Playstation,αλλά για να ζήσουν,να μπορέσουν να προχωρήσουν στην ζωή τους.Ξεφτίλα...Αυτό έχω να πω μόνο.
Η σαπίλα σας είναι τεράστεια!Αγοράστε ένα F-16 λιγότερο ρε,ένα ελπυστριοφόρο λιγότερο,ένα SUV λιγότερο τόσο δύσκολο είναι;Σκέφτηκε ποτέ κανένας από εσάς τους απολίτιστους(γιατί άλλο μόρφωση,άλλο παιδεία) αντί να πάρει τις μίζες να ζητήσει ιατρικά μηχανήματα από την Siemens;Αντί για τις μίζες της ΜΑΝ αυτοκίνητα για τη μεταφορά ατόμων με ειδικές ανάγκες;Κανείς!
Eurovision και παπαριές...Αυτό σας ενδιαφέρει μόνο,πνευματικά μηδενικά...
ΥΓ.Όσον αφορά την χρήση υβριστικών λέξεων δεν υπάρχουν κακές λέξεις,μόνο κακοί άνθρωποι.
Λίγη καλή ελληνική μουσική κατά την γνώμη μου τουλάχιστον.
Σοσιαλισμός
ΑΠΟ ΤΟ http://eleftheriahtipota.blogspot.com/
Σοσιαλισμός, ελληνιστί κοινωνισμός.
Ο Σοσιαλισμός δεν ήταν ποτέ ένα ενιαίο σύνολο, καθορισμένο από κοινές αρχές, με πρόταγμα αποδεκτό από όλους και σύμπλευση απόψεων. Πολλές μορφές Σοσιαλισμού έχουν ανακύψει και υποστηριχθεί. Υπήρχαν και υπάρχουν ο Ουτοπικός Σοσιαλισμός, o Φιλελεύθερος Σοσιαλισμός, ο Επιστημονικός Σοσιαλισμός (Μαρξισμός), ο Αναρχισμός (κοινοτικός, κομμουνιστικός, ομοσπονδιακός, συνδικαλιστικός, χριστιανικός κ.α.), ο Λενινισμός, ο Τροτσκισμός, η Σχολή Της Φρανκφούρτης, η Αυτονομία της Σχολής Καστοριάδη, ο Kομμουναλισμός του Μπούκτσιν κ.α. Αυτά τα ρεύματα έχουν διαδραματίσει το δικό τους ρόλο στην ιστορία διαφόρων κοινωνιών (μικρότερων ή μεγαλύτερων) και κρατών. Οδήγησαν ανθρώπους σε δρόμους αγωνίας και βασανισμών, σε μονοπάτια εγρήγορσης και προβληματισμού, έδωσαν χαρές και λύπες.
Ουσιαστικά, οι μορφές αυτές έχουν σχέση με τον τρόπο που επιλέγουν οι διαφορετικού τύπου σοσιαλιστές να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα. Ο Σοσιαλισμός - είτε ως ολική θεωρία είτε ως σύνολο επιμέρους ιδεολογικών αποχρώσεων - δίνει έμφαση στην κοινωνία ως όχημα κοινής πορείας και δημιουργίας κοινού μέλλοντος. Βέβαια, μια κοινωνία όπως η σημερινή, με κληρονομιά ένα κατακερματισμένο παρελθόν και με πιθανότερο μελλοντικό κληροδότημα το ατομικιστικό της παρόν, δεν μπορεί να εμπεριέχει "αισιόδοξη" ποιότητα ζώντων κυττάρων. Δεν μπορεί να χαρακτηριστεί καν ως κοινωνία. Είναι σύμπλεγμα ατόμων και επιθυμιών χωρίς συνάφεια και προοπτική. Πρόκειται για μια εν δυνάμει κοινωνία, που ίσως καταφέρει σε άγνωστο χρόνο και τόπο να πραγματώσει την "αποστολή" της, με απαραίτητη βέβαια προϋπόθεση να την αντιληφθεί πρώτα νοητικά και σε ένα δεύτερο χρόνο να τη "σαρκώσει". Και όταν μιλάω για αποστολή δεν εννοώ κάποια θεολογικής υφής μεταφυσική γέφυρα που θα θεώσει τον άνθρωπο και την κοινωνία του. Εννοώ αποστολή της κοινωνίας στα πλαίσια της απτής και ζώσας πραγματικότητας με στόχους καθαρά Ανθρώπινους.
Κάτω από τέτοιες συνθήκες, το έργο του Σοσιαλισμού αποκτά νέα Διάσταση ή ξαναποκτά τελικά το αρχικό του νόημα: Αμφισβήτηση και Ανθρωπισμός. Μιλάω για μια διαδικασία με σκοπό και στόχους, χωρίς όμως σίγουρη κατάληξη. Άλλωστε το ταξίδι και οι συνεπιβάτες έχουν σημασία…
Ως γνήσιο τέκνο του Διαφωτισμού, ο Σοσιαλισμός έχει στο επίκεντρό του τον Γήινο Άνθρωπο και όχι τον Άνθρωπο της Βασιλείας των Ουρανών. Ο Σοσιαλιστικός Άνθρωπος είναι ο Αναγεννημένος Άνθρωπος. Είναι ο Άνθρωπος που συθέμελα επιθυμεί την ανατροπή του αλλοτριωμένου εαυτού του και την επαναθεμελίωσή του στα πλαίσια του ουσιαστικού, στα πλαίσια της ελευθερίας.
Ο Σοσιαλισμός απαιτείται να συμβαδίσει με την εποχή του. Αυτό δε σημαίνει την απεμπόληση βασικών του αρχών, ώστε να φαίνεται ότι βαδίζει στην Πρωτοπορία της Σκέψης, θέλοντας με αυτό τον τρόπο να πείσει την κοινωνία για τη συγχρονικότητά του. Ούτε βέβαια σημαίνει ότι πρέπει να οδηγηθεί στο Σοσιαλισμό τύπου Κ.Κ.Ε, στο Σοσιαλισμό δηλαδή που αναλώνεται στη στείρα αντιπαράθεση με την οικονομία της ελεύθερης αγοράς, χωρίς να ασχολείται με την επίδραση του Μαρξικού Εποικοδομήματος στον ψυχισμό του σύγχρονου ανθρώπου. Κατά τη γνώμη μου, αυτή η αντίληψη περί Σοσιαλισμού αδικεί τη πλουραλιστικότητα σκέψης που ζητούν οι κάθε τύπου Σοσιαλιστές και κυρίως αδικεί- έτσι πιστεύω τουλάχιστον- τη σκέψη του Μαρξ.
Ο Σοσιαλισμός δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι μόνο Οικονομική θεωρία ή τουλάχιστον δεν πρέπει να προτάσσει πριν και πάνω από όλα τις Οικονομικές σχέσεις. Είναι πολύ σημαντικές, αλλά δεν είναι οι μοναδικές και η εμμονή σε αυτές αποστεώνει την ουσία του εγχειρήματος. Δεν δέχομαι δηλαδή στο σύνολό της την άποψη -πραγματική ή αποδιδόμενη στον Μαρξ- πως το οικονομικό Οικοδόμημα είναι αυτό που επιβάλλει τη μορφή του Εποικοδομήματος (πολιτισμός, ανθρώπινες σχέσεις κτλ). Με λίγα λόγια η οικονομική κατάσταση (Οικοδόμημα) καθορίζει την κοινωνική κατάσταση (Εποικοδόμημα), οι παραγωγικές σχέσεις είναι στο κέντρο και όλες οι υπόλοιπες ατομικές ή κοινωνικές ενέργειες γυρνούν σαν δορυφόροι γύρω τους. Όλα αυτά εξαρτώνται καταρχήν από το οικονομικό επίπεδο της κοινωνίας την οποία εξετάζουμε με εργαλείο το Μαρξισμό. Στη σύγχρονη κοινωνία, τουλάχιστον στη Δυτική, που οι παραγωγικές σχέσεις έχουν άλλη μορφή από την εποχή του Μαρξ, που οι συνθήκες εργασίας είναι διαφορετικές, που η εργατική τάξη δεν συνιστά ενιαίο μονοσήμαντο σύνολο, είναι λίγο δύσκολο να ισχύουν μόνο οι επισημάνσεις του Συγγραφέα του «Κεφαλαίου». Από τη άλλη, αν ο τρίτος κόσμος δεν αποκτήσει οικονομική αυτονομία, αλλά συνεχίσει να παραμένει υποχείριο του πρώτου ή του δεύτερου κόσμου, τότε κανένας Σοσιαλισμός πέραν του Οικονομικού, δεν μπορεί να καρποφορήσει σε αυτόν. Δεν μπορεί να απαιτήσει κανείς από κάποιον εξαθλιωμένο ή φτωχό να σκεφτεί κάτι παραπάνω από το στομάχι του. Εμείς όμως του Δυτικού κόσμου, του αναπτυσσόμενου ή αναπτυγμένου, δεν πρέπει να πάμε παραπέρα;
Πιστεύω λοιπόν πως η οικονομική πλευρά του Σοσιαλισμού είναι μονοδιάστατη και αδικεί το πλουραλιστικό πρόσωπό του. Δεν έχω διαβάσει ολόκληρη την εργογραφία του Μαρξ, αλλά στο βαθμό που τη γνωρίζω και επειδή κάθε ανθρώπινο έργο είναι ψηφίδα στο μωσαϊκό του περιβάλλοντος χωροχρόνου μέσα στον οποίο παίρνει σάρκα και οστά, νομίζω πως η θεωρία του είναι ένα πολύ καλό «όπλο» βαθιάς κοινωνιολογικής ανάλυσης, όμως δεν αποτελεί πανάκεια, όπως και μια καμία άλλη θεωρία άλλωστε.
Το ότι ο Μαρξικός Σοσιαλισμός έχει τον τίτλο «επιστημονικός», δεν σημαίνει πως αποτελεί επιστημονικό κλάδο, ούτε ας πούμε πως μπορεί να χρησιμοποιήσει την άμεση πειραματική μέθοδο για εξαγωγή συμπερασμάτων. Άλλωστε στις κοινωνικές επιστήμες, μόνο σε πειραματικό εργαστήριο μπορείς να εξετάσεις τα στοιχεία σου. Δεν μπορείς, για παράδειγμα, να ωθήσεις ολόκληρη την κοινωνία ή ένα αριθμητικά σεβαστό κομμάτι της σε πράξεις βίας για να μπορέσεις να εξετάσεις το φαινόμενο της βίας. Έχεις όμως τη δυνατότητα να εξετάσεις τη βία στο εργαστήριο, ιχνογραφώντας μικρό αριθμό ατόμων και μετά από προσεκτικές στατιστικές αναλύσεις, να ανάγεις τα συμπεράσματά σου στο σύνολο της κοινωνίας.
Άρα, όσοι έχουν το λόγο του Μαρξ ως ευαγγέλιο, επιλέγουν αυτή τη στάση είτε για ψυχολογικούς λόγους, αφού είναι πολύ βολικό με έναν και μοναδικό οδηγό να ισχυρίζεσαι ότι επιλύεις τα κοινωνικά προβλήματα (βλέπε Κ.Κ.Ε.), είτε γιατί έχουν μια μεσσιανική αντίληψη επίλυσης των κοινωνικών φαινομένων, είτε ως συνδυασμό των παραπάνω. Αντιλαμβάνονται την κοινωνία, τον Καπιταλισμό και την εξέλιξή του, την επιρροή που άσκησε και συνεχίζει να ασκεί στο ανθρώπινο είδος, στον πολιτισμό του, στο φυσικό του περιβάλλον, μόνο μέσα από τα μάτια του Δικού τους Μαρξισμού.
Κατ΄ αυτούς αν λυθούν τα οικονομικά προβλήματα σε Ανατολή και Δύση, τότε όλοι θα είμαστε ευτυχισμένοι. Είναι λογικό λοιπόν, θεωρητικοί σαν τον Καστοριάδη, τον Μαρκούζε κ.α. να τίθενται στο περιθώριο από τους πούρους Μαρξιστές, και να κατηγορούνται ως επικριτές και αποδομητές της κληρονομιάς που άφησε ο Μαρξ.
Ο Σοσιαλισμός όμως έχει ευρύ και καθημερινό πρόσωπο. Είναι εκείνος που καλείται να πείσει το μικρο-στέλεχος των 2.000 ευρώ, ότι η ζωή δεν είναι το μεγάλο σπίτι και το πολυτελές αμάξι. Είναι Αυτός που θα του μιλήσει για το παιδί του που έχει ανάγκη περισσότερου χρόνου Μαζί του, που δεν θέλει κάποιο περίτεχνο και ακριβό παιχνίδι, που ζητάει επικοινωνία. Καλείται να του μιλήσει για όποιο θέμα η τρέχουσα ιδεολογία οικονομικού και κοινωνικού περιεχομένου δεν έχει να προτείνει κάτι άλλο, εκτός από επίπεδη διαχείριση και γκρίζο παρόν. Το έργο ίσως να φαίνεται δύσκολο, αλλά πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο.
Πέρα από όλα τα ρεύματα αυτής της θεωρίας και την ανικανότητα των τάσεων να ενωθούν προσδοκώντας το Σημαντικό, ένα από τα βασικά συστατικά του Σοσιαλιστικού Ανθρώπου, κατά τη γνώμη μου, είναι η Δυνατότητα Αμφισβήτησης. Αμφισβήτηση προς ό,τι πιστεύω, προς τη σιγουριά μου, προς την Απολυτοσύνη μου, προς την Απολυτοσύνη των Άλλων.
Αμφισβήτηση και ΕπαναΣύνθεση.
Τα δικά μου απόλυτα τώρα (κανείς δεν ξεφεύγει από το Απόλυτο της Σκέψης του):
Σοσιαλισμός χωρίς Αμφισβήτηση δεν είναι Σοσιαλισμός, είναι δωμάτιο χωρίς πόρτα. Είναι αναπνοή χωρίς επιλογή εκπνοής. Είμαι εγώ και ο εαυτός μου απέναντι στους άλλους. Είναι η παραδοχή μου πως τα ξέρω όλα και δε χρειάζομαι βοήθεια από κανέναν. Η Αμφισβήτηση σημαίνει Ελευθερία και Σύγκρουση με το Εγώ μου και τους άλλους.
Καταλαβαίνω πως ο,τιδήποτε κλειστό προσφέρει σιγουριά και ασφάλεια… δεν είναι δα και πολλά χρόνια που έπεσε το Ανατολικό Μπλόκ. Καταλαβαίνω πως δεν μπορεί να υπάρχει αιώνια αμφισβήτηση. Προφανώς είναι μια διαδικασία επίπονη και πολλές φορές ατελέσφορη. Όμως προσφέρει ανοιχτό πέλαγος, πολυτάραχο ταξίδι και ενδιαφέροντες συνεπιβάτες. Βέβαια σε ένα μεγάλο ταξίδι πηγαίνεις προετοιμασμένος. Ξέρεις από πριν πως θα πεινάσεις και θα διψάσεις, πως θα χρειαστείς ύπνο, πως κάποιες φορές θα αναζητήσεις τον εαυτό σου, ενώ κάποιες άλλες κουβέντα με το διπλανό σου.
Ο Σοσιαλιστής δεν ταξιδεύει χωρίς αποσκευές. Μέσα στο σάκο του μεταφέρει το έμπρακτο ενδιαφέρον του για τους συν-ταξιδευτές του, μέσα στη σκέψη του διαθέτει χώρο για όσους δεν τον ακολούθησαν ενώ «έδειχναν» να το ήθελαν, ακόμα και για όσους φοβούνται τη θάλασσα και προτιμούν στη σιγουριά της στεριάς.
Ο Ανθρωπισμός τελικά του Σοσιαλιστή είναι ό,τι τον κρατάει σταθερό και δυνατό στο μεγάλο ταξίδι της Αμφισβήτησης. Αν τον απολέσει, μετατρέπεται σε έναν Εγωκεντρικό Σκεπτικιστή που αμφισβητεί ακόμα και την αγάπη του προς τους Ανθρώπους.
Και τότε πια το ταξίδι σταματάει…
Σοσιαλισμός, ελληνιστί κοινωνισμός.
Ο Σοσιαλισμός δεν ήταν ποτέ ένα ενιαίο σύνολο, καθορισμένο από κοινές αρχές, με πρόταγμα αποδεκτό από όλους και σύμπλευση απόψεων. Πολλές μορφές Σοσιαλισμού έχουν ανακύψει και υποστηριχθεί. Υπήρχαν και υπάρχουν ο Ουτοπικός Σοσιαλισμός, o Φιλελεύθερος Σοσιαλισμός, ο Επιστημονικός Σοσιαλισμός (Μαρξισμός), ο Αναρχισμός (κοινοτικός, κομμουνιστικός, ομοσπονδιακός, συνδικαλιστικός, χριστιανικός κ.α.), ο Λενινισμός, ο Τροτσκισμός, η Σχολή Της Φρανκφούρτης, η Αυτονομία της Σχολής Καστοριάδη, ο Kομμουναλισμός του Μπούκτσιν κ.α. Αυτά τα ρεύματα έχουν διαδραματίσει το δικό τους ρόλο στην ιστορία διαφόρων κοινωνιών (μικρότερων ή μεγαλύτερων) και κρατών. Οδήγησαν ανθρώπους σε δρόμους αγωνίας και βασανισμών, σε μονοπάτια εγρήγορσης και προβληματισμού, έδωσαν χαρές και λύπες.
Ουσιαστικά, οι μορφές αυτές έχουν σχέση με τον τρόπο που επιλέγουν οι διαφορετικού τύπου σοσιαλιστές να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα. Ο Σοσιαλισμός - είτε ως ολική θεωρία είτε ως σύνολο επιμέρους ιδεολογικών αποχρώσεων - δίνει έμφαση στην κοινωνία ως όχημα κοινής πορείας και δημιουργίας κοινού μέλλοντος. Βέβαια, μια κοινωνία όπως η σημερινή, με κληρονομιά ένα κατακερματισμένο παρελθόν και με πιθανότερο μελλοντικό κληροδότημα το ατομικιστικό της παρόν, δεν μπορεί να εμπεριέχει "αισιόδοξη" ποιότητα ζώντων κυττάρων. Δεν μπορεί να χαρακτηριστεί καν ως κοινωνία. Είναι σύμπλεγμα ατόμων και επιθυμιών χωρίς συνάφεια και προοπτική. Πρόκειται για μια εν δυνάμει κοινωνία, που ίσως καταφέρει σε άγνωστο χρόνο και τόπο να πραγματώσει την "αποστολή" της, με απαραίτητη βέβαια προϋπόθεση να την αντιληφθεί πρώτα νοητικά και σε ένα δεύτερο χρόνο να τη "σαρκώσει". Και όταν μιλάω για αποστολή δεν εννοώ κάποια θεολογικής υφής μεταφυσική γέφυρα που θα θεώσει τον άνθρωπο και την κοινωνία του. Εννοώ αποστολή της κοινωνίας στα πλαίσια της απτής και ζώσας πραγματικότητας με στόχους καθαρά Ανθρώπινους.
Κάτω από τέτοιες συνθήκες, το έργο του Σοσιαλισμού αποκτά νέα Διάσταση ή ξαναποκτά τελικά το αρχικό του νόημα: Αμφισβήτηση και Ανθρωπισμός. Μιλάω για μια διαδικασία με σκοπό και στόχους, χωρίς όμως σίγουρη κατάληξη. Άλλωστε το ταξίδι και οι συνεπιβάτες έχουν σημασία…
Ως γνήσιο τέκνο του Διαφωτισμού, ο Σοσιαλισμός έχει στο επίκεντρό του τον Γήινο Άνθρωπο και όχι τον Άνθρωπο της Βασιλείας των Ουρανών. Ο Σοσιαλιστικός Άνθρωπος είναι ο Αναγεννημένος Άνθρωπος. Είναι ο Άνθρωπος που συθέμελα επιθυμεί την ανατροπή του αλλοτριωμένου εαυτού του και την επαναθεμελίωσή του στα πλαίσια του ουσιαστικού, στα πλαίσια της ελευθερίας.
Ο Σοσιαλισμός απαιτείται να συμβαδίσει με την εποχή του. Αυτό δε σημαίνει την απεμπόληση βασικών του αρχών, ώστε να φαίνεται ότι βαδίζει στην Πρωτοπορία της Σκέψης, θέλοντας με αυτό τον τρόπο να πείσει την κοινωνία για τη συγχρονικότητά του. Ούτε βέβαια σημαίνει ότι πρέπει να οδηγηθεί στο Σοσιαλισμό τύπου Κ.Κ.Ε, στο Σοσιαλισμό δηλαδή που αναλώνεται στη στείρα αντιπαράθεση με την οικονομία της ελεύθερης αγοράς, χωρίς να ασχολείται με την επίδραση του Μαρξικού Εποικοδομήματος στον ψυχισμό του σύγχρονου ανθρώπου. Κατά τη γνώμη μου, αυτή η αντίληψη περί Σοσιαλισμού αδικεί τη πλουραλιστικότητα σκέψης που ζητούν οι κάθε τύπου Σοσιαλιστές και κυρίως αδικεί- έτσι πιστεύω τουλάχιστον- τη σκέψη του Μαρξ.
Ο Σοσιαλισμός δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι μόνο Οικονομική θεωρία ή τουλάχιστον δεν πρέπει να προτάσσει πριν και πάνω από όλα τις Οικονομικές σχέσεις. Είναι πολύ σημαντικές, αλλά δεν είναι οι μοναδικές και η εμμονή σε αυτές αποστεώνει την ουσία του εγχειρήματος. Δεν δέχομαι δηλαδή στο σύνολό της την άποψη -πραγματική ή αποδιδόμενη στον Μαρξ- πως το οικονομικό Οικοδόμημα είναι αυτό που επιβάλλει τη μορφή του Εποικοδομήματος (πολιτισμός, ανθρώπινες σχέσεις κτλ). Με λίγα λόγια η οικονομική κατάσταση (Οικοδόμημα) καθορίζει την κοινωνική κατάσταση (Εποικοδόμημα), οι παραγωγικές σχέσεις είναι στο κέντρο και όλες οι υπόλοιπες ατομικές ή κοινωνικές ενέργειες γυρνούν σαν δορυφόροι γύρω τους. Όλα αυτά εξαρτώνται καταρχήν από το οικονομικό επίπεδο της κοινωνίας την οποία εξετάζουμε με εργαλείο το Μαρξισμό. Στη σύγχρονη κοινωνία, τουλάχιστον στη Δυτική, που οι παραγωγικές σχέσεις έχουν άλλη μορφή από την εποχή του Μαρξ, που οι συνθήκες εργασίας είναι διαφορετικές, που η εργατική τάξη δεν συνιστά ενιαίο μονοσήμαντο σύνολο, είναι λίγο δύσκολο να ισχύουν μόνο οι επισημάνσεις του Συγγραφέα του «Κεφαλαίου». Από τη άλλη, αν ο τρίτος κόσμος δεν αποκτήσει οικονομική αυτονομία, αλλά συνεχίσει να παραμένει υποχείριο του πρώτου ή του δεύτερου κόσμου, τότε κανένας Σοσιαλισμός πέραν του Οικονομικού, δεν μπορεί να καρποφορήσει σε αυτόν. Δεν μπορεί να απαιτήσει κανείς από κάποιον εξαθλιωμένο ή φτωχό να σκεφτεί κάτι παραπάνω από το στομάχι του. Εμείς όμως του Δυτικού κόσμου, του αναπτυσσόμενου ή αναπτυγμένου, δεν πρέπει να πάμε παραπέρα;
Πιστεύω λοιπόν πως η οικονομική πλευρά του Σοσιαλισμού είναι μονοδιάστατη και αδικεί το πλουραλιστικό πρόσωπό του. Δεν έχω διαβάσει ολόκληρη την εργογραφία του Μαρξ, αλλά στο βαθμό που τη γνωρίζω και επειδή κάθε ανθρώπινο έργο είναι ψηφίδα στο μωσαϊκό του περιβάλλοντος χωροχρόνου μέσα στον οποίο παίρνει σάρκα και οστά, νομίζω πως η θεωρία του είναι ένα πολύ καλό «όπλο» βαθιάς κοινωνιολογικής ανάλυσης, όμως δεν αποτελεί πανάκεια, όπως και μια καμία άλλη θεωρία άλλωστε.
Το ότι ο Μαρξικός Σοσιαλισμός έχει τον τίτλο «επιστημονικός», δεν σημαίνει πως αποτελεί επιστημονικό κλάδο, ούτε ας πούμε πως μπορεί να χρησιμοποιήσει την άμεση πειραματική μέθοδο για εξαγωγή συμπερασμάτων. Άλλωστε στις κοινωνικές επιστήμες, μόνο σε πειραματικό εργαστήριο μπορείς να εξετάσεις τα στοιχεία σου. Δεν μπορείς, για παράδειγμα, να ωθήσεις ολόκληρη την κοινωνία ή ένα αριθμητικά σεβαστό κομμάτι της σε πράξεις βίας για να μπορέσεις να εξετάσεις το φαινόμενο της βίας. Έχεις όμως τη δυνατότητα να εξετάσεις τη βία στο εργαστήριο, ιχνογραφώντας μικρό αριθμό ατόμων και μετά από προσεκτικές στατιστικές αναλύσεις, να ανάγεις τα συμπεράσματά σου στο σύνολο της κοινωνίας.
Άρα, όσοι έχουν το λόγο του Μαρξ ως ευαγγέλιο, επιλέγουν αυτή τη στάση είτε για ψυχολογικούς λόγους, αφού είναι πολύ βολικό με έναν και μοναδικό οδηγό να ισχυρίζεσαι ότι επιλύεις τα κοινωνικά προβλήματα (βλέπε Κ.Κ.Ε.), είτε γιατί έχουν μια μεσσιανική αντίληψη επίλυσης των κοινωνικών φαινομένων, είτε ως συνδυασμό των παραπάνω. Αντιλαμβάνονται την κοινωνία, τον Καπιταλισμό και την εξέλιξή του, την επιρροή που άσκησε και συνεχίζει να ασκεί στο ανθρώπινο είδος, στον πολιτισμό του, στο φυσικό του περιβάλλον, μόνο μέσα από τα μάτια του Δικού τους Μαρξισμού.
Κατ΄ αυτούς αν λυθούν τα οικονομικά προβλήματα σε Ανατολή και Δύση, τότε όλοι θα είμαστε ευτυχισμένοι. Είναι λογικό λοιπόν, θεωρητικοί σαν τον Καστοριάδη, τον Μαρκούζε κ.α. να τίθενται στο περιθώριο από τους πούρους Μαρξιστές, και να κατηγορούνται ως επικριτές και αποδομητές της κληρονομιάς που άφησε ο Μαρξ.
Ο Σοσιαλισμός όμως έχει ευρύ και καθημερινό πρόσωπο. Είναι εκείνος που καλείται να πείσει το μικρο-στέλεχος των 2.000 ευρώ, ότι η ζωή δεν είναι το μεγάλο σπίτι και το πολυτελές αμάξι. Είναι Αυτός που θα του μιλήσει για το παιδί του που έχει ανάγκη περισσότερου χρόνου Μαζί του, που δεν θέλει κάποιο περίτεχνο και ακριβό παιχνίδι, που ζητάει επικοινωνία. Καλείται να του μιλήσει για όποιο θέμα η τρέχουσα ιδεολογία οικονομικού και κοινωνικού περιεχομένου δεν έχει να προτείνει κάτι άλλο, εκτός από επίπεδη διαχείριση και γκρίζο παρόν. Το έργο ίσως να φαίνεται δύσκολο, αλλά πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο.
Πέρα από όλα τα ρεύματα αυτής της θεωρίας και την ανικανότητα των τάσεων να ενωθούν προσδοκώντας το Σημαντικό, ένα από τα βασικά συστατικά του Σοσιαλιστικού Ανθρώπου, κατά τη γνώμη μου, είναι η Δυνατότητα Αμφισβήτησης. Αμφισβήτηση προς ό,τι πιστεύω, προς τη σιγουριά μου, προς την Απολυτοσύνη μου, προς την Απολυτοσύνη των Άλλων.
Αμφισβήτηση και ΕπαναΣύνθεση.
Τα δικά μου απόλυτα τώρα (κανείς δεν ξεφεύγει από το Απόλυτο της Σκέψης του):
Σοσιαλισμός χωρίς Αμφισβήτηση δεν είναι Σοσιαλισμός, είναι δωμάτιο χωρίς πόρτα. Είναι αναπνοή χωρίς επιλογή εκπνοής. Είμαι εγώ και ο εαυτός μου απέναντι στους άλλους. Είναι η παραδοχή μου πως τα ξέρω όλα και δε χρειάζομαι βοήθεια από κανέναν. Η Αμφισβήτηση σημαίνει Ελευθερία και Σύγκρουση με το Εγώ μου και τους άλλους.
Καταλαβαίνω πως ο,τιδήποτε κλειστό προσφέρει σιγουριά και ασφάλεια… δεν είναι δα και πολλά χρόνια που έπεσε το Ανατολικό Μπλόκ. Καταλαβαίνω πως δεν μπορεί να υπάρχει αιώνια αμφισβήτηση. Προφανώς είναι μια διαδικασία επίπονη και πολλές φορές ατελέσφορη. Όμως προσφέρει ανοιχτό πέλαγος, πολυτάραχο ταξίδι και ενδιαφέροντες συνεπιβάτες. Βέβαια σε ένα μεγάλο ταξίδι πηγαίνεις προετοιμασμένος. Ξέρεις από πριν πως θα πεινάσεις και θα διψάσεις, πως θα χρειαστείς ύπνο, πως κάποιες φορές θα αναζητήσεις τον εαυτό σου, ενώ κάποιες άλλες κουβέντα με το διπλανό σου.
Ο Σοσιαλιστής δεν ταξιδεύει χωρίς αποσκευές. Μέσα στο σάκο του μεταφέρει το έμπρακτο ενδιαφέρον του για τους συν-ταξιδευτές του, μέσα στη σκέψη του διαθέτει χώρο για όσους δεν τον ακολούθησαν ενώ «έδειχναν» να το ήθελαν, ακόμα και για όσους φοβούνται τη θάλασσα και προτιμούν στη σιγουριά της στεριάς.
Ο Ανθρωπισμός τελικά του Σοσιαλιστή είναι ό,τι τον κρατάει σταθερό και δυνατό στο μεγάλο ταξίδι της Αμφισβήτησης. Αν τον απολέσει, μετατρέπεται σε έναν Εγωκεντρικό Σκεπτικιστή που αμφισβητεί ακόμα και την αγάπη του προς τους Ανθρώπους.
Και τότε πια το ταξίδι σταματάει…
15 Μαΐ 2009
Kανείς δεν χαμογελά...
Κατεβαίνεις απο το λεωφορείο στην Καμάρα,μπροστά στην Παναγία Δέξια,προχωρώντας προς την διάβαση συναντάς εκείνο,το σκουρόχρωμο αγόρι με τα τρεμμάμενα χέρια,κάπου τον ξέρεις,κάπου τον έχεις ξαναδεί,σου θυμίζει τον Αδίαφορο των Active Member μόνο που αυτός σου ζητά τσιγάρο,λεφτά,λίγη σημασία,αδιαφορείς και συνεχίζεις...Φτάνεις στη διάβαση και τρέχοντας,καθώς το φανάρι άναψε μόλις κόκκινο,περνάς απέναντι,συνεχίζεις την πορεία σου στη Δημητρίου Γούναρη,διάφορες παράξενες φάτσες,αλλόκοτοι άνθρωποι κανείς τους δεν χαμογελά...Στο δεξί σου χέρι οι πάγκοι,ηλιοκαμμένοι άνθρωποι περιμένουν να πουλήσουν γιαλιά ηλίου για ένα κομμάτι ψωμί,για το έμβασμα στην πατρίδα,συνεχίζεις...Εκεί η ζέστη σε κάνει να διψάσεις,κοιτάς πίσω στα μαγαζιά,τη προσοχή σου τελικά τραβά ο βαμμένος τοίχος της οικοδομής εκεί ψηλά <<Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΑΣ ΣΚΟΤΩΝΕΙ>> πόσο αλήθεια και πόσο ψέμα...Αγοράζεις τελικά ένα παγωμένο καφέ...Συνεχίζεις...Ακομά να χαμογελάσει κάποιος...Στρίβεις στην Τσιμισκή,σε μερικά μέτρα το πλαίσιο αλλάζει,μαγαζιά,περιποιημένοι άνθρωποι,τράπεζες.Ξανά αυτοί οι αλλόκοτοι άνθρωποι,κανείς δεν χαμογελά,όλοι μουντοί.Και ας έχει ήλιο!Και ας είναι ο καιρός ζεστός!Τρέχουν για κάποιο λόγο τόσο δύσκολο να εξηγήσεις όσο και το γιατί δεν χαμογελούν...Εσύ πρεοχωράς όμως..Στρίβεις στην Αγίας Σοφίας,έφτασες εκεί που ήθελες,αγοράζεις αυτό που χρειάζεσαι.Στην εκκλησία τουρίστες,περιμένεις να είναι χαμογελαστοί αλλά ούτε και αυτοί,κάτι τους τρώει...Κατευθύνεσαι προς την Αριστοτέλους.Σχολιάζεις τον καιρό,την όμορφη μέρα και βρίζεις από μέσα σου τον μπάτσο της γωνίας,ούτε αυτός χαμογελά,ούτε ο οδοκαθαριστής στο μηχανάκι του, συνεχίζεις...Στην πλατεία δέκα χέρια σου μοιράζουν διαφημιστικά,ούτε αυτοί χαμογελούν, τα παίρνεις όλα,ανούσιες διαφημίσεις,έχεις μπουχτίσει...Συνεχίζεις προς την Βενιζέλου.Σε εκατό μέτρα ένας άνθρωπος σκυφτός.Τί παιχνίδι του έπαιξε άραγε η μοίρα;Τα χέρια του από τους αγκώνες και μετά κομμένα,και τα πόδια του από τα γόνατα και κάτω,πρόσωπο καμμένο,από τον ήλιο,από την ζέστη,την κούραση αλλά και την φωτιά.Το θέαμα σε κάνει να νιώσεις ένα κόμπο στο στομάχι...Συνεχίζεις...Ούτε εσύ χαμογελάς...Να το λεωφορείο!Μπαίνεις μέσα με όλο το μπούγιο.Κάθεσαι στο κάθισμα και σκέφτεσαι,χάνεσαι στις σκέψεις σου...Ούτε αυτοί χαμογελούν...Εσύ σκέφτηκες μήπως να χαμογελάσεις;Πώς περιμένεις από τους άλλους κάτι αντίστοιχο;Βυθίζεσαι κομματιασμένος στις σκέψεις σου...Αυτή η δίνη σε τραβά...Οι σκέψεις σου σε καλύπτουν...
13 Μαΐ 2009
Κανονικότητα
Το τελευταίο διάστημα βρίσκομαι προς αναζήτηση καλοκαιρινής εργασίας.Κύριο αίτιο η δεινή οικονομική κατάσταση αλλά και ο προσωπικός εγωισμός.Με λύπη μου όμως ανακαλύπτω μία συγκεκριμένη άποψη και μία νοοτροπία όσον αφορά τους ανθρώπους του περιβάλλοντος μου με τους οποίους έχω συζητήσει.
Οι περισσότεροι θεωρούν δεδομένη την ανασφάλιστη εργασία ή την ασφάλιση τετραώρου ενώ στην πραγματικότητα αναφερόμαστε σε 9-10 η και πάνω από 10 κακοπληρωμένες μάλιστα ώρες εργασίας.Δεδομένη μάλιστα θεωρείται και η αμοιβή με μεροκάματο.
Στόχος μου δεν είναι να προτείνω άμεσες λύσεις για το παρόν πρόβλημα καθώς ούτε οικονομολόγος,ούτε κομματόσκυλο ούτε εν ενεργεία εργαζόμενος είμαι αλλά προσπαθώ να αντιληφθώ και να ανακαλύψω την πηγή αυτής της απάθειας.
Η πρώτη απάντηση αφορά την επιτακτική ανάγκη των ενηλίκων ιδιαίτερα των οικογενειαρχών για εξασφάλιση των βιοτικών αναγκών,κανείς δεν μπορεί να σκεφτεί εργασιακά δικαιώματα και αρχές όταν τόν κυνηγούν έξοδα και ακόμα περισσότερο όταν αναφερόμαστε στην εξασφάλιση αγαθών πρώτης ανάγκης.
Δεύτερο σε σειρά έρχεται κατά την γνώμη μου το θέμα της ανατροφής και της Παιδείας,οι περισσότεροι από αυτούς που διαμορφώνουν το πολιτικό σκηνικό σήμερα ανατράφηκαν από γονείς οι οποίοι αντιμετώπισαν πείνα,πολέμους και καταστροφές.Ως επακόλουθο είναι τα παιδιά αυτά να μεγαλώσουν από γονείς διακατεχόμενους από κατοχικά σύνδρομα,με καθαρό κίνητρο μόνο τη διατροφή τους και την ένδυση τους αποκλείοντας έτσι την πνευματική ανάπτυξη αλλά και τον προβληματισμό απέναντι σε οικονομικοκοινωνικά ζητήματα.Πρέπει επίσης να προστεθεί και το γεγονός πως η εποχή αυτή περιλαμβάνει μια κατακερματισμένη αριστερά,μετά από τον εμφύλιο την απαγόρευση του ΚΚΕ αλλά και την Χούντα με αποτέλεσμα ο ιδεολογικός αυτός προσανατολισμός να μην επεξεργαστεί από τους νέους.Θα απαντήσει εύλογα κάποιος "Υπάρχει σήμερα Αριστερά;".Αυτό είναι ένα άλλο θέμα βέβαια.
Τρίτο και τελευταίο επιχείρημα μου,καθώς μέχρι εκεί μπορεί να φτάσει ο στοχασμός μου, είναι η διάδοση της τηλεόρασης.Είναι πασιφανές το γεγονός πως το μέσο αυτό καθιστά τους ανθρώπους αδρανείς,έρμαια της τύχης τους και μπορεί να ειπωθεί πως τους χαλιναγωγεί.Μέσω των διαφημίσεων,της προβολής χαμηλού επιπέδου προγραμμάτων,των συνεχών διαφημίσεων η τηλεόραση καταφέρνει εκτός από το να εξευτελίζει την ανθρωπινότητα μας,να προβάλει ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής αναφορικά με ότι εμπεριέχεται στην καθημερινότητα μας.Τα ρούχα,τα αυτοκίνητα,ο καφές,το σαμπουάν,η τράπεζα κα εισβάλλουν στην ζωή μας χωρίς να τους το προτρέπουμε εθελημένα.Η τηλεόραση σου δείχνει πλέον πως να ζήσεις,να κανεις sex και τι σου χρείαζεται,με λίγα λόγια δημιουργεί ψευδής ανάγκες.Έτσι σε διασύνδεση με το θέμα κάνει τους ανθρώπους να μην έχουν όρεξη για αλλαγή,προτιμούν να δώσουν τα πάντα,να δώσουν 8 και 10 ώρες εργασίας,ψυχικής κατακρέμνισης ώστε να αποκτήσουν το αυτοκίνητο ή τα ρούχα που προβάλλονται.Δεν απαιτούν ούτε αγωνίζονται για κάτι διαφορετικό παρά μόνο όταν αφορά τις πλαστές τους ανάγκες.
Αποτέλεσμα είναι η σημερινή κατάσταση της νωχελικότητας,της αδράνειας η οποία οδηγεί τα αφεντικά και τους καπιταλιστές σε εμπορεία και εξαθλίωση κάθε τι ανθρώπινου καθιστώντας έτσι την αγορά αλλά και την ίδια την εργασία βασανιστική.Υπάρχει μία συνεχής ανακύκλωση.Εργάζεσαι χωρίς καμία αξιοπρέπεια για κάποιον όμοιο με αυτόν που σου δημιουργεί πλαστές ανάγκες,αναπαράγεις αυτόν που σε εκμεταλλεύεται για να μπορείς να καλύψεις ανάγκες οι οποίες προσφέρουν κεφάλαιο στον έταιρο αναπαραγωγό του συστήματος.
Μετά από αυτή την πορεία μπορεί κανείς να αντιληφθεί την ανάγκη για αλλαγή,για αντίσταση στην εκμετάλλευση πριν φτάσει ο κόμπος στο κτένι και οδηγηθούμε σε χειρότερες καταστάσεις στα επόμενα χρόνια.Ίσως η γενιά των σημερινών εφήβων δεν είναι και το γονιμότερο έδαφος αλλά ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα!Η μετατροπή της γενιάς των απαθών μπορεί να επιτευχθεί πριν ακόμα αυτοί βγουν στο κυνήγι της επιβίωσης,στο άγχος και το φαύλο πολιτικού σύστημα.
Μικρό αγόρι, πάλι τρέχεις μόνο
πιο γρήγορα απ' το μυαλό, πιο γρήγορα απ' το νόμο
σ' ένα κόσμο που στροβιλίζεται αδιάκοπα
σε μια κούρσα από κουρασμένα άλογα
είναι τόσο εύκολο κάποιος να σκοτώσει
όλα αυτά που πιστεύεις, όλα αυτά που έχεις νιώσει
κανένας στα σχολεία δε σου έμαθε τίποτα
κι απ' τα τελευταία θρανία χάζευες τα σύννεφα
απ' το σημείο αυτό με οδηγείς σε μια παραλία
κι ανοίγει η σκέψη μου σαν αεροφωτογραφία
είναι αυτή η σιωπή που πάντα μισούσε τις λέξεις
η εμπειρία τού να πέφτεις σ' ένα κώμα χωρίς σκέψεις
από ένα τηλεσκόπιο φέρνεις κοντά ένα πλανήτη
και βλέπεις μια έρημο όπου κανείς δεν έχει σπίτι
πες μου Μ. Δέλτα, τι είναι αυτό που τους αξίζει
δύναμη, Βήτα, Δέλτα, Πι
το τελευταίο χτύπημα, το τελευταίο χτύπημα
το τελευταίο χτύπημα, το οριστικό χτύπημα
Μάνα!
Μικρό αγόρι, πάλι τρέχω μόνος
πιο γρήγορα απ' το μυαλό, πιο γρήγορα απ' το νόμο
ενώ μέσα στο κρύο άλλος ένας περιμένει
την αγάπη, τον οίκτο, ένα ξένο παντελόνι
όλοι είμαστε από σάρκα και αίμα
μα υποκρινόμαστε αγαπώντας περισσότερο το ψέμα
κι αυτή η φωτιά που μέσα μας ανάβει
μας σβήνει στη σιωπή και στο χώμα μάς θάβει
είναι ένας τρόπος να μεγαλώνουν οι πόλεις
οι ταξικές διαφορές, ο ρατσισμός και οι φόροι
χωρίς να το ξέρουμε είμαστε δεμένοι
σ' ένα σύστημα που κανείς δεν καταλαβαίνει
μα δε θα 'μαι για πάντα κοινωνικό μηδέν
εκεί με κατέταξες, πιο κάτω με πέταξες
όμως αυτός είναι ο καιρός μου, τώρα ξέρω τι θέλω
ένα μαύρο τριαντάφυλλο και τη δύναμη για να παλεύω
Μάνα!
Μικρό αγόρι, πάλι τρέχεις μόνο
πιο γρήγορα απ' το μυαλό, πιο γρήγορα απ' το νόμο
απ' την καρδιά μου τώρα φεύγουν τα λόγια
κι αντλώ δύναμη απ' τα γρήγορά μου πόδια
είναι το φως που κοιτάς όταν η ζωή περνάει
Στέρεο Νόβα είναι η νέα τάξη που χτυπάει
τώρα που η ιστορία καίει σαν πυρωμένο σίδερο
κοιτάζω πέρα το μεγάλο μαύρο σύννεφο
απ' το σημείο αυτό με οδηγείς σε μια παραλία
κι ανοίγει η σκέψη μου σαν αεροφωτογραφία
είναι αυτή η σιωπή που πάντα μισούσε τις λέξεις
η εμπειρία τού να πέφτεις σ' ένα κώμα χωρίς σκέψεις
από ένα τηλεσκόπιο φέρνεις κοντά ένα πλανήτη
και βλέπεις μια έρημο όπου κανείς δεν έχει σπίτι
πες μου Μ. Δέλτα, τι είναι αυτό που τους αξίζει
δύναμη, Βήτα, Δέλτα, Πι
το τελευταίο χτύπημα, το τελευταίο χτύπημα
το τελευταίο χτύπημα, το οριστικό χτύπημα
Οι περισσότεροι θεωρούν δεδομένη την ανασφάλιστη εργασία ή την ασφάλιση τετραώρου ενώ στην πραγματικότητα αναφερόμαστε σε 9-10 η και πάνω από 10 κακοπληρωμένες μάλιστα ώρες εργασίας.Δεδομένη μάλιστα θεωρείται και η αμοιβή με μεροκάματο.
Στόχος μου δεν είναι να προτείνω άμεσες λύσεις για το παρόν πρόβλημα καθώς ούτε οικονομολόγος,ούτε κομματόσκυλο ούτε εν ενεργεία εργαζόμενος είμαι αλλά προσπαθώ να αντιληφθώ και να ανακαλύψω την πηγή αυτής της απάθειας.
Η πρώτη απάντηση αφορά την επιτακτική ανάγκη των ενηλίκων ιδιαίτερα των οικογενειαρχών για εξασφάλιση των βιοτικών αναγκών,κανείς δεν μπορεί να σκεφτεί εργασιακά δικαιώματα και αρχές όταν τόν κυνηγούν έξοδα και ακόμα περισσότερο όταν αναφερόμαστε στην εξασφάλιση αγαθών πρώτης ανάγκης.
Δεύτερο σε σειρά έρχεται κατά την γνώμη μου το θέμα της ανατροφής και της Παιδείας,οι περισσότεροι από αυτούς που διαμορφώνουν το πολιτικό σκηνικό σήμερα ανατράφηκαν από γονείς οι οποίοι αντιμετώπισαν πείνα,πολέμους και καταστροφές.Ως επακόλουθο είναι τα παιδιά αυτά να μεγαλώσουν από γονείς διακατεχόμενους από κατοχικά σύνδρομα,με καθαρό κίνητρο μόνο τη διατροφή τους και την ένδυση τους αποκλείοντας έτσι την πνευματική ανάπτυξη αλλά και τον προβληματισμό απέναντι σε οικονομικοκοινωνικά ζητήματα.Πρέπει επίσης να προστεθεί και το γεγονός πως η εποχή αυτή περιλαμβάνει μια κατακερματισμένη αριστερά,μετά από τον εμφύλιο την απαγόρευση του ΚΚΕ αλλά και την Χούντα με αποτέλεσμα ο ιδεολογικός αυτός προσανατολισμός να μην επεξεργαστεί από τους νέους.Θα απαντήσει εύλογα κάποιος "Υπάρχει σήμερα Αριστερά;".Αυτό είναι ένα άλλο θέμα βέβαια.
Τρίτο και τελευταίο επιχείρημα μου,καθώς μέχρι εκεί μπορεί να φτάσει ο στοχασμός μου, είναι η διάδοση της τηλεόρασης.Είναι πασιφανές το γεγονός πως το μέσο αυτό καθιστά τους ανθρώπους αδρανείς,έρμαια της τύχης τους και μπορεί να ειπωθεί πως τους χαλιναγωγεί.Μέσω των διαφημίσεων,της προβολής χαμηλού επιπέδου προγραμμάτων,των συνεχών διαφημίσεων η τηλεόραση καταφέρνει εκτός από το να εξευτελίζει την ανθρωπινότητα μας,να προβάλει ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής αναφορικά με ότι εμπεριέχεται στην καθημερινότητα μας.Τα ρούχα,τα αυτοκίνητα,ο καφές,το σαμπουάν,η τράπεζα κα εισβάλλουν στην ζωή μας χωρίς να τους το προτρέπουμε εθελημένα.Η τηλεόραση σου δείχνει πλέον πως να ζήσεις,να κανεις sex και τι σου χρείαζεται,με λίγα λόγια δημιουργεί ψευδής ανάγκες.Έτσι σε διασύνδεση με το θέμα κάνει τους ανθρώπους να μην έχουν όρεξη για αλλαγή,προτιμούν να δώσουν τα πάντα,να δώσουν 8 και 10 ώρες εργασίας,ψυχικής κατακρέμνισης ώστε να αποκτήσουν το αυτοκίνητο ή τα ρούχα που προβάλλονται.Δεν απαιτούν ούτε αγωνίζονται για κάτι διαφορετικό παρά μόνο όταν αφορά τις πλαστές τους ανάγκες.
Αποτέλεσμα είναι η σημερινή κατάσταση της νωχελικότητας,της αδράνειας η οποία οδηγεί τα αφεντικά και τους καπιταλιστές σε εμπορεία και εξαθλίωση κάθε τι ανθρώπινου καθιστώντας έτσι την αγορά αλλά και την ίδια την εργασία βασανιστική.Υπάρχει μία συνεχής ανακύκλωση.Εργάζεσαι χωρίς καμία αξιοπρέπεια για κάποιον όμοιο με αυτόν που σου δημιουργεί πλαστές ανάγκες,αναπαράγεις αυτόν που σε εκμεταλλεύεται για να μπορείς να καλύψεις ανάγκες οι οποίες προσφέρουν κεφάλαιο στον έταιρο αναπαραγωγό του συστήματος.
Μετά από αυτή την πορεία μπορεί κανείς να αντιληφθεί την ανάγκη για αλλαγή,για αντίσταση στην εκμετάλλευση πριν φτάσει ο κόμπος στο κτένι και οδηγηθούμε σε χειρότερες καταστάσεις στα επόμενα χρόνια.Ίσως η γενιά των σημερινών εφήβων δεν είναι και το γονιμότερο έδαφος αλλά ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα!Η μετατροπή της γενιάς των απαθών μπορεί να επιτευχθεί πριν ακόμα αυτοί βγουν στο κυνήγι της επιβίωσης,στο άγχος και το φαύλο πολιτικού σύστημα.
Μικρό αγόρι, πάλι τρέχεις μόνο
πιο γρήγορα απ' το μυαλό, πιο γρήγορα απ' το νόμο
σ' ένα κόσμο που στροβιλίζεται αδιάκοπα
σε μια κούρσα από κουρασμένα άλογα
είναι τόσο εύκολο κάποιος να σκοτώσει
όλα αυτά που πιστεύεις, όλα αυτά που έχεις νιώσει
κανένας στα σχολεία δε σου έμαθε τίποτα
κι απ' τα τελευταία θρανία χάζευες τα σύννεφα
απ' το σημείο αυτό με οδηγείς σε μια παραλία
κι ανοίγει η σκέψη μου σαν αεροφωτογραφία
είναι αυτή η σιωπή που πάντα μισούσε τις λέξεις
η εμπειρία τού να πέφτεις σ' ένα κώμα χωρίς σκέψεις
από ένα τηλεσκόπιο φέρνεις κοντά ένα πλανήτη
και βλέπεις μια έρημο όπου κανείς δεν έχει σπίτι
πες μου Μ. Δέλτα, τι είναι αυτό που τους αξίζει
δύναμη, Βήτα, Δέλτα, Πι
το τελευταίο χτύπημα, το τελευταίο χτύπημα
το τελευταίο χτύπημα, το οριστικό χτύπημα
Μάνα!
Μικρό αγόρι, πάλι τρέχω μόνος
πιο γρήγορα απ' το μυαλό, πιο γρήγορα απ' το νόμο
ενώ μέσα στο κρύο άλλος ένας περιμένει
την αγάπη, τον οίκτο, ένα ξένο παντελόνι
όλοι είμαστε από σάρκα και αίμα
μα υποκρινόμαστε αγαπώντας περισσότερο το ψέμα
κι αυτή η φωτιά που μέσα μας ανάβει
μας σβήνει στη σιωπή και στο χώμα μάς θάβει
είναι ένας τρόπος να μεγαλώνουν οι πόλεις
οι ταξικές διαφορές, ο ρατσισμός και οι φόροι
χωρίς να το ξέρουμε είμαστε δεμένοι
σ' ένα σύστημα που κανείς δεν καταλαβαίνει
μα δε θα 'μαι για πάντα κοινωνικό μηδέν
εκεί με κατέταξες, πιο κάτω με πέταξες
όμως αυτός είναι ο καιρός μου, τώρα ξέρω τι θέλω
ένα μαύρο τριαντάφυλλο και τη δύναμη για να παλεύω
Μάνα!
Μικρό αγόρι, πάλι τρέχεις μόνο
πιο γρήγορα απ' το μυαλό, πιο γρήγορα απ' το νόμο
απ' την καρδιά μου τώρα φεύγουν τα λόγια
κι αντλώ δύναμη απ' τα γρήγορά μου πόδια
είναι το φως που κοιτάς όταν η ζωή περνάει
Στέρεο Νόβα είναι η νέα τάξη που χτυπάει
τώρα που η ιστορία καίει σαν πυρωμένο σίδερο
κοιτάζω πέρα το μεγάλο μαύρο σύννεφο
απ' το σημείο αυτό με οδηγείς σε μια παραλία
κι ανοίγει η σκέψη μου σαν αεροφωτογραφία
είναι αυτή η σιωπή που πάντα μισούσε τις λέξεις
η εμπειρία τού να πέφτεις σ' ένα κώμα χωρίς σκέψεις
από ένα τηλεσκόπιο φέρνεις κοντά ένα πλανήτη
και βλέπεις μια έρημο όπου κανείς δεν έχει σπίτι
πες μου Μ. Δέλτα, τι είναι αυτό που τους αξίζει
δύναμη, Βήτα, Δέλτα, Πι
το τελευταίο χτύπημα, το τελευταίο χτύπημα
το τελευταίο χτύπημα, το οριστικό χτύπημα
7 Μαΐ 2009
Δημοκρατία...
Μπορεί κάποιος να μου απαντήσει;Τι είδους δημοκρατία είναι αυτή;Για ποια δημοκρατία μας πιπιλίζετε το μυαλό τόσα χρόνια;Για ποιά δημοκρατία μας μιλάτε;Δημοκρατία είναι η ενισχυμένη αναλογική;146 ψήφοι και τίποτα.Πρέπει να υπάρχει απόλυτη πλειψηφεία.Η ίδια πλειοψηφεία που βγάζει κυβέρνηση με 152 βουλευτές.Σε ποιά δημοκρατία το λευκό στις εκλογές είναι στάση ανευθυνότητας και στην νομική παραπομπή είναι υπευθυνότητα;Πως μπορεί σε μια δημοκρατία τα λευκά και άκυρα και πηγαίνουν με το μέρος της πλειοψηφείας και σε μια απόφαση στην βουλή να μην παραπέμπουν στη δικαιοσύνη ένα διεφθαρμένο υπουργό;Ποια δικαιοσύνη θα ρωτήσετε φυσικά;Υποτιθέμενη ανεξάρτητη αρχή...
Όσοι όλοι αυτοί λυμαίνονται την εξουσία και το χρήμα τόσο τα πράγματα θα γίνονται χειρότερα,τίποτα δεν θα αλλάζει σε αυτή τη γωνιά του κόσμου.
Πώς μπορείς να ζητήσεις από ένα παιδί μετά να μην βγει στο δρόμο και να μην βάλει φωτιά σε τράπεζες και πολυεθνικές;Η αδικία πλέον έχει κολλήσει στο πετσί μας.Δεν θα μιλήσω πάλι για επαναστάσεις και άλλα τέτοια,γίνομαι πλέον πολύ κυνικός.
Κρυβόμαστε όλοι στις φωλιές μας,στην ασφάλεια του σπιτιού μας και στην υπερκατανάλωση μας.Ευρωεκλογές έρχονται και κάνεις δεν θα πάρει μήνυμα.Θα συνεχίσουν όλοι οι την εξουσία έχοντες και κατέχοντες την πορεία τους.Και εμείς!Στην καθημέρινοτητα μας!Θα τα βάζουμε με Πακιστανούς,Αλβανούς και Τούρκους,με τον φοροφυγά και το κανάλι που δεν έβαλε την σειρά μας...
Ένα τραγούδι από τους Active που απλά λέει τα πάντα
Όσοι όλοι αυτοί λυμαίνονται την εξουσία και το χρήμα τόσο τα πράγματα θα γίνονται χειρότερα,τίποτα δεν θα αλλάζει σε αυτή τη γωνιά του κόσμου.
Πώς μπορείς να ζητήσεις από ένα παιδί μετά να μην βγει στο δρόμο και να μην βάλει φωτιά σε τράπεζες και πολυεθνικές;Η αδικία πλέον έχει κολλήσει στο πετσί μας.Δεν θα μιλήσω πάλι για επαναστάσεις και άλλα τέτοια,γίνομαι πλέον πολύ κυνικός.
Κρυβόμαστε όλοι στις φωλιές μας,στην ασφάλεια του σπιτιού μας και στην υπερκατανάλωση μας.Ευρωεκλογές έρχονται και κάνεις δεν θα πάρει μήνυμα.Θα συνεχίσουν όλοι οι την εξουσία έχοντες και κατέχοντες την πορεία τους.Και εμείς!Στην καθημέρινοτητα μας!Θα τα βάζουμε με Πακιστανούς,Αλβανούς και Τούρκους,με τον φοροφυγά και το κανάλι που δεν έβαλε την σειρά μας...
Ένα τραγούδι από τους Active που απλά λέει τα πάντα
5 Μαΐ 2009
3 Μαΐ 2009
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
