-Εγώ θέλω να μου πεις από που ερχόμαστε και που πάμε.Του λόγου σου τόσα χρόνια μαράζωσες πάνω στις Σολομωνικές,θα 'χεις στύψει δυο τρεις χιλιάδες οκάδες χαρτί, τι ζουμί έβγαλες;
Τόση αγωνία έιχε η φωνή του Ζορμπά,που η πνοή μου κόπηκε,αχ,να μπορούσα να του έδινα μια απόκριση!
Ένιωθα βαθιά πως το ανώτατο που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος δεν είναι η Γνώση,μήτε η Αρετή,μήτε η Καλοσύνη,μήτε η Νίκη,μα κάτι άλλο πιο αψηλό,πιο ηρωϊκό κι απελπισμένο:Το Δέος,ο ιερός τρόμος.Ττι 'ναι πέρα πέρα από τον ιερό τρόμο?Ο νους του ανθρώπου δεν μπορεί να προχωρέσει.
-Δεν απαντάς;έκαμε ο Ζορμπάς με αγωνία.
Δοκίμασα να δώσω στο σύντροφο μου να καταλάβει τι είναι ο ιερός τρόμος:
-Είμαστε σκουληκάκια μικρά μικρά,Ζορμπά,αποκρίθηκα,απάνω σ'ένα φυλλαράκι γιγάντιου δέντρου.Το φυλλαράκι αυτό είναι η Γη μας,τ'άλλα φύλλα είναι τ'αστέρια που βλέπεις να κουνιούνται μέσα στη νύχτα.Σουρνόμαστε απάνω στο φυλλαράκι μας,και το ψαχουλεύουμε με λαχτάρα,τ'οσμιζόμαστε,μυρίζει,βρωμάει,το γευόμαστε,τρώγεται,το χτυπούμε,αντιχάει και φωνάζει σαν πράμα ζωντανό.
>>Μερικοί άνθρωποι,οι πιο ατρόμητοι,φτάνουν ως τα άκρα του φύλλου,από την άκρα αυτή σκύβουμε,με τα μάτια ανοιχτά,τα αυτιά ανοιχτά,κάτω το χάος.Ανατριχιάζουμε.Μαντεύουμε κάτω μας το φοβερο γκρεμό,ασκούμε ανάρια ανάρια το θρο που κάνουν τ'άλλα φύλλα του γιγάντιου δέντρου,νιώθουμε το χυμό ν'ανεβαίνει από τις ρίζες του δέντρου και να φουσκώνει την καρδιά μας.Κι έτσι σκυμμένοι στην άβυσσο,νογούμε σύγκορμα,σύψυχα,να μας κυριέυσει τρόμος.Από την στιγμή εκείνη αρχίζει...
Σταμάτησα.Ήθελα να πω:"Από την στιγμή εκείνη αρχίζει η ποίηση",μα ο Ζορμπάς δε θα καταλάβαινε σώπασα.
-Τι αρχίζει;Ρώτησε ο Ζορμπάς με λαχτάρα.Γιατί σταμάτησες;
-...αρχίζει ο μεγάλος κίντυνος,Ζορμπά,είπα.Άλλοι ζαλίζουνται και παραμιλούν,άλλοι φοβούνται και μοχτούν να βρουν μιαν απάντηση,που τους στηλώνει την καρδιά και λένε:"Μου αρέσει"
Ο Ζορμπάς συλλογίστηκε κάμποση ώρα,βασανίζουνταν να καταλάβει.
-Εγώ,είπε τέλος,κοιτάζω κάθε στιγμή το θάνατο,τον κοιτάζω και δε φοβούμαι,όμως και ποτέ,ποτέ δε λέω:Μου αρέσει.Όχι,δε μου αρέσει καθόλου!Δεν είμαι λεύτερος;Δεν υπογράφω!
Τόση αγωνία έιχε η φωνή του Ζορμπά,που η πνοή μου κόπηκε,αχ,να μπορούσα να του έδινα μια απόκριση!
Ένιωθα βαθιά πως το ανώτατο που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος δεν είναι η Γνώση,μήτε η Αρετή,μήτε η Καλοσύνη,μήτε η Νίκη,μα κάτι άλλο πιο αψηλό,πιο ηρωϊκό κι απελπισμένο:Το Δέος,ο ιερός τρόμος.Ττι 'ναι πέρα πέρα από τον ιερό τρόμο?Ο νους του ανθρώπου δεν μπορεί να προχωρέσει.
-Δεν απαντάς;έκαμε ο Ζορμπάς με αγωνία.
Δοκίμασα να δώσω στο σύντροφο μου να καταλάβει τι είναι ο ιερός τρόμος:
-Είμαστε σκουληκάκια μικρά μικρά,Ζορμπά,αποκρίθηκα,απάνω σ'ένα φυλλαράκι γιγάντιου δέντρου.Το φυλλαράκι αυτό είναι η Γη μας,τ'άλλα φύλλα είναι τ'αστέρια που βλέπεις να κουνιούνται μέσα στη νύχτα.Σουρνόμαστε απάνω στο φυλλαράκι μας,και το ψαχουλεύουμε με λαχτάρα,τ'οσμιζόμαστε,μυρίζει,βρωμάει,το γευόμαστε,τρώγεται,το χτυπούμε,αντιχάει και φωνάζει σαν πράμα ζωντανό.
>>Μερικοί άνθρωποι,οι πιο ατρόμητοι,φτάνουν ως τα άκρα του φύλλου,από την άκρα αυτή σκύβουμε,με τα μάτια ανοιχτά,τα αυτιά ανοιχτά,κάτω το χάος.Ανατριχιάζουμε.Μαντεύουμε κάτω μας το φοβερο γκρεμό,ασκούμε ανάρια ανάρια το θρο που κάνουν τ'άλλα φύλλα του γιγάντιου δέντρου,νιώθουμε το χυμό ν'ανεβαίνει από τις ρίζες του δέντρου και να φουσκώνει την καρδιά μας.Κι έτσι σκυμμένοι στην άβυσσο,νογούμε σύγκορμα,σύψυχα,να μας κυριέυσει τρόμος.Από την στιγμή εκείνη αρχίζει...
Σταμάτησα.Ήθελα να πω:"Από την στιγμή εκείνη αρχίζει η ποίηση",μα ο Ζορμπάς δε θα καταλάβαινε σώπασα.
-Τι αρχίζει;Ρώτησε ο Ζορμπάς με λαχτάρα.Γιατί σταμάτησες;
-...αρχίζει ο μεγάλος κίντυνος,Ζορμπά,είπα.Άλλοι ζαλίζουνται και παραμιλούν,άλλοι φοβούνται και μοχτούν να βρουν μιαν απάντηση,που τους στηλώνει την καρδιά και λένε:"Μου αρέσει"
Ο Ζορμπάς συλλογίστηκε κάμποση ώρα,βασανίζουνταν να καταλάβει.
-Εγώ,είπε τέλος,κοιτάζω κάθε στιγμή το θάνατο,τον κοιτάζω και δε φοβούμαι,όμως και ποτέ,ποτέ δε λέω:Μου αρέσει.Όχι,δε μου αρέσει καθόλου!Δεν είμαι λεύτερος;Δεν υπογράφω!
2 σχόλια:
Μεγάλε τρομερή προσωπικότητα ο Ζορμπάς είναι ο κάθε αυθεντικός Έλληνας που δεν σκύβει το κεφάλι του σε καμία εξουσια.
Μακάρι το παράδειγμα του να το ακολουθήσει η νέα γενιά της Ελλάδος
...Επίσης ο Καζαντζάκης σαν πήρε το πηγαιμό γιά την Ισπανία το 1936...τα υπόλοιπα στα ταξιδιάρικα "Ταξιδιωτικά"...
..."Μακάρι το παράδειγμα του να το ακολουθήσει η νέα γενιά της Ελλάδος"...Μπούχαχαχαχα...χαχαχα...
Δημοσίευση σχολίου